انسان همیشه مایل بوده با درون خود ارتباط برقرار نماید و زوایای پنهان وجودش را کشف کند. بنابراین در راهِ رسیدن به این هدف، تلاش‌های فراوانی نموده و راه‌های متنوعی را ابداع و آزمایش کرده است. حتماً چیزهایی در باره‌ی روش‌های مکاشفه‌ی درونی نظیر مراقبه (مدیتِیشن)، یوگای ذهنی، ذن، خود-هیپنوتیزم و … شنیده‌اید. این‌ها شیوه‌هایی هستند برای دست‌یابی به ضمیر ناخودآگاه و کسب آرامش درونی. البته در این میان، خود-هیپنوتیزم از توانایی‌ها و قابلیت‌های منحصربه‌فردی برخوردار است که موجب برتری آن در مقایسه با سایر روش‌های دسترسی به ناخودآگاه شده است. هيپنوتیزم حالت خاصی از هشیاری است که طی آن، توجهِ فرد روی موضوع خاصی متمركز می‌شود، پذیرش ذهن بالا می‌رود و میزان آگاهیِ وی از محيط، به حداقل می‌رسد. یعنی اگرچه شخص، هشیاری‌اش را حفظ می‌کند ولی این هشیاری و آگاهی، روی موضوعات خاصی که توسط هیپنوتیزور ارائه می‌گردد، متمرکز می‌شود. بنابراین تغییرات محیطی، اگرچه ادراک می‌شوند ولی مانع تمرکز وی نمی‌گردند. در حالت هیپنوتیزمی، ذهنِ نقاد سوژه موقتاً به حالت تعلیق در می‌آید یعنی پیام‌هایی که در این حالت به ذهنِ ناخودآگاه ارسال می‌گردند، بدون انتقاد و بررسیِ موشکافانه، پذیرفته می‌شوند. از مشخصات وضعیت هیپنوتیزمی، احساس غيرارادی بودنِ حرکات و حس‌های تلقین‌شده است. در جریان هیپنوتیزم، ادراک، حافظه و خُلق فرد متناسب با تلقینات هیپنوتیزور تغییر می‌کند."
بنابراین خود-هیپنوتیزم عبارت است از یک وضعیت هیپنوتیزمی که توسط خودِ فرد ایجاد شده باشد. در واقع خود-هیپنوتیزم، حالتی از آرامش عمیق است که طی آن ناخودآگاهِ فرد که معمولاً زیر لایه‌هایی از خودآگاه، پنهان و دست‌نیافتنی است، در دسترس قرار می‌گیرد. میزان پذیرش ذهنِ فرد در این حالت آن‌چنان بالا می‌رود که می‌تواند تغییرات لازم را به‌صورت پایدار، در ذهن خود ایجاد نماید.